در این مطالعه، تأثیر دوبرابر کردن مدت زمان جلسات tDCS در درمان افسردگی بررسی شد. شصت و سه بیمار مبتلا به افسردگی مداوم انتخاب شدند و به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: گروه 60 دقیقه در روز، گروه 30 دقیقه در روز و گروه کنترل. نتایج نشان داد که تفاوت معنی‌داری در کاهش علائم افسردگی بین گروه‌های درمانی در هفته‌های 2 و 4 وجود ندارد. با این حال، گروه 60 دقیقه کاهش بیشتری در اضطراب نسبت به گروه 30 دقیقه و گروه کنترل در هفته 4 داشت. این تفاوت به خوبی در تجزیه و تحلیل کامل ظاهر شد، اما در تجزیه و تحلیل براساس تمامی افراد شرکت کننده نشان داده نشد.

مقدمه

در تحقیقات مرتبط با تکنیک تحریک مستقیم جریان مغناطیسی ترانسکرانیال (tDCS)، علاقه‌مندی به بررسی تأثیرات افزایش مدت زمان یا شدت تحریک برای افزایش کارایی در درمان اختلال افسردگی شدید (MDD) وجود داشته است (Pavlova و همکاران، 2018). برای تعیین بهترین مدت زمان و/یا شدت تحریک tDCS برای دستیابی به نتایج درمانی سریعتر و مؤثرتر در MDD، نیاز به تحقیقات بیشتری وجود دارد. هدف این مطالعه، که به‌صورت دوگانه کور و تصادفی با جمعیت کنترل شده با استفاده از تقلید، بود، برای مقایسه مستقیم کارایی ضد افسردگی و ایمنی تحریک tDCS با مدت زمان بیشتر در روز به عنوان یک روش درمانی برای MDD است.

پیشینه پژوهش

این مطالعه بر روی استفاده از استیمولاسیون ترانسکرانیال جریان مستقیم (tDCS) در درمان افسردگی و اضطراب تمرکز دارد. پژوهش‌های قبلی نشان داده‌اند که tDCS می‌تواند تأثیر مثبتی بر روی وضعیت روانی داشته باشد، اما برای بهبود درمانی بیشتر، نیاز به تعیین پروتکل tDCS مناسب و مکان‌گذاری الکترودها در مناطق مغزی خاص است.

روش پژوهش

در این مطالعه، از استیمولاتور چند کاناله Star-Stim NE (تولید شده توسط نوروالکتریک، 2022) برای اعمال tDCS استفاده شد. هر شرکت‌کننده به یک پروتکل tDCS خاص تعلق می‌گرفت که شامل قرارگیری الکترودهای آنود و کاتود بر روی مناطق مشخصی از مغز بود. استیمولاسیون با جریان مستقیم 2 میلی‌آمپر در هر جلسه برای 60 دقیقه، 30 دقیقه یا 1 دقیقه (شبیه‌سازی رمپ بالا و پایین) در 12 جلسه انجام شد.

برای ارزیابی اثرات tDCS بر روی افسردگی و اضطراب، ارزیابی‌های مختلفی از جمله مقیاس HAMD-17 برای افسردگی و مقیاس HAMA برای اضطراب استفاده شد. این ارزیابی‌ها در زمان پایه (قبل از شروع مداخله)، در هفته‌های 2 و 4 انجام شد. همچنین، عوارض جانبی نیز با استفاده از یک پرسشنامه خودگزارشی در هفته‌های 2 و 4 ثبت شد.

هدف از این پژوهش، بررسی اثرات tDCS بر روی افسردگی و اضطراب بود و از این طریق می‌کوشید تا بهبود درمانی در این زمینه را تحقق بخشد.

نتایج 

در این مطالعه، تأثیر دوبرابر کردن مدت زمان جلسات tDCS در بیماران مبتلا به افسردگی بررسی شد. نتایج نشان داد که تفاوت معنی‌داری در کاهش علائم افسردگی بین گروه‌هایی که جلسات آنها به ترتیب 60 دقیقه در روز، 30 دقیقه در روز و شبیه‌سازی بود، در هفته‌های 2 و 4 وجود ندارد. با این حال، گروهی که جلسات آنها 60 دقیقه بودند، کاهش بیشتری در اضطراب نسبت به گروه 30 دقیقه و گروه شبیه‌سازی در هفته 4 داشت. در مورد تأثیر بر ایدئولوژی خودکشی، هیچ تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های 30 دقیقه و 60 دقیقه نسبت به گروه شبیه‌سازی در کاهش ایدئولوژی خودکشی مشاهده نشد. در مورد تأثیر بر اضطراب، گروه 60 دقیقه در هفته 4 کاهش بیشتری در امتیازهای HAMA نسبت به گروه شبیه‌سازی نشان داد. با این حال، تجزیه و تحلیل کلی سه گروه تأثیر معنی‌داری از نظر تأثیر گروه و زمان نشان نداد.

بحث و نتیجه گیری

در این مطالعه، تأثیر مدت زمان جلسات tDCS در بیماران افسرده مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که تفاوت معنی‌داری در کاهش علائم افسردگی بین گروه‌های مورد مطالعه که جلسات آنها به ترتیب ۶۰ دقیقه در روز، ۳۰ دقیقه در روز و شبیه‌سازی بود، در هفته‌های ۲ و ۴ وجود ندارد. با این حال، گروهی که جلسات آنها ۶۰ دقیقه بودند، کاهش بیشتری در اضطراب نسبت به گروه ۳۰ دقیقه و گروه شبیه‌سازی در هفته ۴ داشت. در مورد تأثیر بر ایدئولوژی خودکشی، هیچ تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های ۳۰ دقیقه و ۶۰ دقیقه نسبت به گروه شبیه‌سازی در کاهش ایدئولوژی خودکشی مشاهده نشد. این نتایج نشان می‌دهد که tDCS به مدت ۶۰ دقیقه ممکن است در کاهش اضطراب مؤثرتر باشد، اما در کاهش افسردگی تأثیر معنی‌داری نداشته است.